Τα Άλμπατρος του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος μας

Τελικά παίδες νομίζω με άλμπατρος παρέα πορευόμαστε σε τούτη τη ζωή...

Είναι κάτι πουλιά με φτερούγες μεγάλες που μας κάνουν παρέα στο πέρασμα μας στη ζωή... μας δείχνουν το δρόμο και τον τρόπο που πρέπει να πορευόμαστε σ' αυτήν... ξέρουν μόνο να πετούν, μα σαν κατέβουν στην γη αδέξιο το βάδισμα τους κατά πως λέει κι ο ποιητής... γιατί η μοίρα τα έταξε να πετούν περήφανα στα ουράνια και ωραία, με κείνες τις τεράστιες φτερούγες τους που δεν ξέρουν τι να τις κάνουν στη στεριά και τις σέρνουν δεξιά ζερβά δίπλα τους... η φωνή τους μάλλον παράφωνη γιατί λέει πάντα αλήθειες... το πέταγμα τους όμως θεϊκό... 

Δεν ξέρω για σας μα εγώ πάντα είχα παρέα μου αυτά τα πουλιά... 

Το μεγάλο Άλμπατρος που πήγαινε πάντα μπροστά, χρόνους τώρα, το καμάρι μας, ο οδηγητής, σαρανταπληγιασμένο κουράστηκε, απόκαμε και σωριάστηκε πια ξέπνοο... τα δάκρυα δικά μας, μα το χρέος του ολάκερο μας το παράδωσε μαζί με την ψυχή του...

Δίπλα μου τώρα ένα άλλο πετά... ξέρει από πτήσεις... και πίσω μου ακολουθούν μερικά ακόμα, νιόκοπα χωρίς πείρα, μα που θα πάει θα μάθουν κι αυτά... εμένα με νοιάζει μόνο να βλέπω εκείνες τις μεγάλες φτερούγες δίπλα και πίσω μου πια...η πείρα και η γνώση θα έρθουν αφού... πετούν 

Ιπτάμενη τελικά η ζωή μας, γι όσους νογούν και ευτυχισμένη, σαν δίπλα σου θωρείς τις μεγάλες φτερούγες των Άλμπατρος... 

...in memoriam...

Ν.Ε.Μ🤔

Στον ίσκιο του... λεμονανθού....

Τελικά, μετά ωρίμου σκέψεως κατέληξα... το όποιο παρόν μας είναι το παρόν των πρόσφατων ή απώτερων αναμνήσεων μας... και εξηγούμαι... ότι βλέπω τώρα είναι κάτι που έχει ήδη ειδοθεί στο παρελθόν και αναγνωριστεί ή ταυτιστεί στο τώρα... πράγματα, πρόσωπα, αισθήσεις και συναισθήματα ... ακόμα και τα λεγόμενα "πρωτόγνωρα" συναισθήματα,  με κάποιο τρόπο ήδη έχουν ειδοθεί από τα πριν... είναι η "ανακράτηση" του Edmund Husserl ; 

Έτσι και γι' αυτό, ακόμα και σένα που έχω χρόνια πολλά να σε δω,  φτάνει ένα κάτι, για να ζήσεις εδώ στο τώρα μου... φτάνει ένας ήχος ή ένα άρωμα, να σαν αυτό του λεμονανθού από τον κήπο, να γυρίσεις έτσι ξαφνικά μπροστά μου, να,  εδώ στον ενικό της καρδιάς μου, για να σε δω, να σ' αγγίξω και να σ' αγκαλιάσω ξανά... 

...στον ίσκιο του λεμονανθού, φυσά ο αέρας που το παρελθόν το κάνει βροντερό παρόν...

hasta la vista baby... 

Ν.Ε.Μ 🙂