Σιώπησες....άφησα λίγο καιρό να κατασταλάξει μέσα μου... μα πάντα σιωπούσες. Ζωγράφιζες σιωπηλός και οι ζωγραφιές σου εξυμνούσαν την σιωπή. Στο έλεγα και γελούσες. Δεν ξέρω μα πάντα αυτό έβλεπα στους αμέτρητους καμβάδες σου. Από τους Αγίους που έχω κρεμάσει σε ένα τοίχο μέχρι τις Βαλίτσες, μέχρι τους Ταύρους μέχρι το τελευταίο, την Τούρτα γενεθλίων σου... ακούγαμε τζαζ, το ορατόριο του Pradel, και πάντα το "¡Y el toro, solo corazón arriba!
a las cinco de la tarde.
του F.G.Lorca.... και όντως ήταν αργά....μόνο που δεν το είχαμε καταλάβει...
Ένας Toulouse-Lautrec του καιρού μου και ένας Edvard Munch με την κραυγή του να σπάει τις ένοχες σιωπές μας...
Εμεις μιλάγαμε με την δική μας γλώσσα... Είναι μακρύς ο δρόμος για το Sinsinatti ξάδερφε του έλεγα και κείνος γελώντας μου απαντούσε That's life, that's Broadway... αυτός περίπου ήταν ο κωδικός μας λόγος που σπάγαμε τη σιωπή της ψυχής μας...
Η ευγένεια και η στωικότητα της ψυχής του και η μεγαλωσύνη του φαινόταν ευδιάκριτα σαν έμπαινες και διάβαζες τις σιωπές του, στο έργο μα και στην καθημερινότητα του.
Εχω πολλά να θυμάμαι μα δεν θα παρασυρθώ... θα μείνω στις σιωπές σου που λάτρεψα...
Είναι αργά πια και μου λείπεις.... Don't Cry for Me Argentina θα μου απαντούσες... το ξέρω...θα σιωπήσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου