Στο stavento της ζωής

Διαρκής η αναζήτησή του, στόχος ζωής, μα και προσδόκιμο στην επιβίωση...

Όταν η τρικυμία θερίζει την ψυχή και αναμετράται με το μπόι της καρδιάς και ο χρόνος να τρέχει ξωπίσω σου, κουράζει πανάθεμά το το σώμα... όταν οι αρμοί τρίζουν στα ζόρια και οι αντέννες σφυρίζουν στον αέρα, όταν ο παπαφίγκος γέρνει και προσκυνά το κύμα, ονειρεύεσαι σταβέντο ν´ ακουμπήσει η ψυχή...πάντα θα υπάρχει για σένα, μόνο που θέλει οξυδέρκεια να το διακρίνεις στην αντάρα... με καθαρή καρδιά πρέπει να μάθεις τους όρμους, τα κρυφά καταφύγια... αλλά κι αυτό τέχνη είναι... ψάξε πριν την καταιγίδα, σημάδεψε τη θάλασσα και βρες από τα πριν τα μονοπάτια, που θα σε πάνε εκεί στα μεγάλα ζόρια...

δυό όμορφα μάτια σαν θάλασσες, μια ψυχή με περίσσευμα καρτερίας και μια καρδιά άλικης αγάπης ... αυτό είναι το stavento...

Καλό δρόμο ταξιδιώτη...

Η δύναμη και η αδυναμία των λέξεων

Οι λέξεις από μόνες τους περικλείουν το μέγεθος των πραγμάτων ... ομιλούν και δεν ομιλούνται... περιλαμβάνουν και περικλείουν η κάθε μιά την δική της εικόνα ...
και είναι μερικές από αυτές που δεν επιδέχονται βάρβαρων στολισμών και επιθετικών προσδιορισμών, όπως, λέω απλά "σ´ αγαπώ" και απορρίπτω το "σ´ αγαπώ πολύ"... όσοι κατέχουν να ομιλούν, περικλείουν την αλήθεια τους παντοτινά ... αγαπήστε τους ανθρώπους που νοιάζονται για τις λέξεις, κατά τεκμήριο είναι αληθείς και όχι αληθοφανείς... γνωρίζουν και αισθάνονται με μοναδικό τρόπο τα συναισθήματα τους... μην τους εγκαταλείψετε ποτέ... και αν σας πουν ότι γίνατε μέρος της κόκκινης σταγόνας τους, απλά πιστέψτε τους...

ΥΓ στο θεριό είναι η μοναξιά που το 2-1=0

Το πανωφόρι της αθωότητας και μια επιθυμία

Είχες μια ψυχή καθαρή, ευκολοδιάβαστη και όμορφη... μάτια που φώτιζαν σκοτάδια... έβρεχε... και ήταν υπέροχος ο καιρός, γιατί δεν άφηνε τα δάκρυα σου να φανούν στο αδηφάγο πλήθος ανθρώπων, που διψούν για ψέμα και αίμα...
Στεκόσουν εκεί, αδιαφορώντας για τον άνεμο, που το μόνο που κατάφερνε ήταν να ανακατεύει τα μαύρα σου μαλλιά ...
η ευγένεια σου, δεν σου επέτρεπε να βρέξεις το παράπονο σου στον καιρό...
Ούτε λέξη... μόνο εκείνα τα μάτια τα όμορφα και καθαρά να κοιτάζουν μπροστά, ποτέ πίσω ...
Πάντα σε αγαπούσα και τώρα πιο πολύ... συνεχίζει να βρέχει...
έρχομαι με ένα πανωφόρι...
έρχομαι να σ´ αγκαλιάσω...
περίμενε... έρχομαι ...

Αποδημητικών.... τιτίβισμα

😊

-Κάθε μέρα μαζί
Σε κρατώ σφικτά
Πολύ σφικτά στις χούφτες μου
Σε κρατώ με κίτρινους ασπαλάθους
λες και ήρθε η άνοιξη νωρίς
και οι άνεμοι βυσσοδομούν
με χτυπούν αλύπητα
μουρλαίνουν τα αυτιά μου
Και δεν έχουν βροχή
Και συ φεύγεις, πετάς και στροβιλίζεσαι και δε μιλάς
Και κουλουριάζομαι και σκιάζομαι και παραμιλώ και καλπάζω σε μέρη που ευωδιάζουν κρίνα. Θα σου στείλω κρίνα από κει και άλλα λουλούδια ευωδιαστά.
Κυκλάμινα, ζουμπούλια, ανεμώνες και τουλίπες
Από κει
Από τα μέρη που εσύ δεν πήγες ποτέ
Δεν πάτησες ποτέ
Από κει που οι κερασιές ανθίζουν μόνο για μένα όποτε τους πω γιατί ξέρουν...

-Από τη γωνία εκείνη θα σε βλέπω
Να γελάς και να μου λες σ´ αγαπώ
Και γω θα κάνω ότι δεν σ´ ακούω
Αλλά σιγά θα έρθω ακροβατώντας
Με μια αγκαλιά γεμάτη semprevives
Για να σου μάθω τι θα πει να αγαπάς ένα αιώνα
Και να σου δείξω μια σπιθαμή κάτω από το ανοιχτό πουκάμισο
Που θέλω τον πυροβολισμό
Γιατί κι αυτόν μόνο από σένα θα τον δεχτεί η καρδιά...
μόνο πρόσεξε μη μου σκοτώσεις εκείνο το παιδί
που έχει απλώσει εκεί την αράδα του....
Εκείνο το μικρό παιδί σ´ αγάπησε...
Πρόσεχε το....

Αγάπη ... δαμασκηνό σπαθί

Λέει ο Οδυσσέας Ελύτης
"Η αγάπη είναι μια υπέροχη κακοτοπιά. Όσοι βάλθηκαν να την εξερευνήσουν δεν επέστρεψαν ποτέ -καλή τους ώρα!"

Κι είναι η αγάπη κοφτερή, μα προπάντων ανθεκτική μέχρι τέλους.... όπως δαμασκηνό σπαθί .... αυτά είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της... ήρεμη δύναμη αιματώδης και διαρκής, με την υπομονή και την συγχώρια μέσα της... οι εκρηκτικές ιδιότητες, που δεν επέτρεψαν σε κανένα την επιστροφή στη μετριότητα... και η ομορφιά της, εσωτερική υπόθεση... χαμένος στον Αμαζόνιο, δεν ποθείς τον "πολιτισμό" του κόσμου... εκεί για πάντα να χαθείς... α!! και κάτι άλλο, το δαμασκηνό σπαθί μην το ψάχνετε, άδικος ο κόπος, δεν το φτιάχνεις ούτε το βρίσκεις...το παίρνεις κληρονομιά ακριβή από το γονιό σου παιδί ακόμα... όποιοι αγαπήθηκαν πολύ εκεί, ξέρουν και μπορούν να αγαπούν....
Καλή τους ώρα λοιπόν, εκείνων των εκλεκτών της ζωής και της αγάπης....

Μάχη με... τις εικόνες

Τώρα ξέρεις πια που ήταν τα λάθη σου... έφτιαξες εικόνες πολλές στη ζωή σου.... μα κεινες που σε πλήγωσαν ήταν μάλλον ανθρώπινες.... σε καταλαβαίνω απόλυτα... το πρώτο λάθος σου ήταν που πήρες τις πιο παλιές εικόνες, αυτές που είχαν και την μεγαλύτερη αξία.... το δεύτερο ήταν όταν πήρες τα πινέλα σου και (επι)χρωμάτισες ανθρώπους και ψυχές και μάλλον υπερθεμάτισες τα θέλω σου εκεί... μοιραίο λοιπόν να απογοητευτείς... και στο είχε πει ο Μανώλης Αναγνωστάκης και δεν άκουσες "...τόσο ήταν το μπόι τους..." εσύ το μέτραγες και το βγαζες μεγάλο.... ναι ξέρω τι θα μου πεις..."έτσι το βλεπα, έτσι ήθελα να το βλέπω, τόσο μου άρεσε και τόσο το ήθελα...." καταλαβαίνεις λοιπόν ότι τελικά, το πρόβλημα ήταν δικό σου και όχι των άλλων... εσύ και μόνο εσύ έφτιαξες εικόνες όπως ήθελες, τώρα τι μάχεσαι; οι εικόνες αυτές ήταν λάθος, λάθος, λάθος...
αυτοί έκαναν ένα λάθος μόνο, μια η ευθύνη τους και καμμία άλλη... δεν στήριξαν ποτέ εκείνα τα χρώματα σου, ποτέ μα ποτέ δεν προσπάθησαν να σου αποδείξουν ότι ναι! καλά έκανες και έβαλες εκείνο το πορφυρό εκεί, καλά έκανες και έβαλες εκείνο το βασιλικό μπλε παρά δίπλα.... εκεί μόνο έφταιξαν, που δεν προσπάθησαν να σου δείξουν πόσο δίκιο είχες στα υπέροχα άλικα και μπλε σου.... κατά τα άλλα... εισέπραξε τώρα την υπέροχη προβολή των ονείρων σου στους άλλους... 

"Πετώ"...σημαίνει "πετώ"

Τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο... επειδή κάποτε γνώρισες την συντριβή, μη μείνεις κάτω ρε.... σήκω πάνω και στάσου... θα σου πω εγώ το μυστικό για να ξαναπετάξεις... το πέταγμα στους ουρανούς θέλει αβαρία... αβαρία στην ψυχή σαν κάνεις, μπορεί και να επιτύχεις καλύτερες πτήσεις... πέτα ότι σε βαραίνει, απαλλάξου από τα βαρίδια που κουβαλάς και από ότι άχρηστο σε κρατά στη γη... άπλωσε και στέγνωσε καλά στον ήλιο τα βρεγμένα φτερά σου, άνοιξε κόντρα φλόκους στον καιρό και εκεί ψηλά από τον παπαφίγκο της καρδιάς σου ατένιζε θάλασσες και ουρανούς και χαμογέλα... χαμογέλα ρε... ακούς; άβατα όνειρα σε περιμένουν... μπορείς να πετάξεις ψηλά, αν η ψυχή σου είναι έτοιμη να ακουμπήσει σε φτερά ενός γιασεμιού και να μυρίσει καινούργιους ουρανούς.... πέτα λοιπόν ότι άχρηστο είχες, στηρίξου σε ανοδικά ρεύματα αγάπης, άνοιξε φτερά και πέτα ... και που σαι; μην πάρεις μαζί σου ούτε το αλεξίπτωτο... βαραίνει και αυτό πανάθεμά το 

Ερωτηματικό vs Θαυμαστικού

; vs!

Το ερωτηματικό έχει την όψη του κλεισίματος του ματιού... εμπεριέχει σκέψεις, σωστές ή λάθος, υπόνοιες βάσιμες ή αβάσιμες, αστάθεια πάντως στην ψυχή σίγουρα... προβοκατόρικο σημείο στίξης, που σε (παρα)κινεί να μάθεις την απόλυτη αλήθεια, ξεχνώντας ότι πάντα η αλήθεια είναι υποκειμενική... πάντως ένα είναι σίγουρο στο ερωτηματικό, είναι η προωθητική δύναμη της ψυχής. 
Από την άλλη, το μεγάλο θαυμαστικό είναι το σημείο της απόλυτης παραπλάνησης... γιατί συνήθως θαυμάζουμε αυτό ακριβώς που μας λείπει... πολλές φορές, αυτό που μας λείπει, δεν σημαίνει ότι κατ´ ανάγκη το έχει ή το κατέχει και ο άλλος... άκριτα θαυμάζουμε, εθελοτυφλούντες πολλάκις...
και εκεί ακριβώς, έρχεται η εμπλοκή του ερωτηματικού να αποκαλύψει, αν το καταφέρει, το ψευδεπίγραφο του θαυμαστικού... και η πτώση του θαυμαστικού θυμίζει εικονικά και πραγματικά την τελεία και παύλα στο μύθο του...
η μεγάλη πτώση, που κατά τον T.S. Eliot
"Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
Όχι μ’ έναν πάταγο αλλά με έναν λυγμό" 

Λίθοι της λήθης

Χορτάριασαν μέσα μας οι πέτρες του χειμώνα.... ποτέ τους δεν κατάφεραν να κινηθούν όπως έπρεπε, ποτέ τους δεν στρογγύλεψαν τις γωνίες τους... ακριβώς γιατί ποτέ δεν κύλησαν στις αμμουδιές του καλοκαιριού σαν ήρθε... ασάλευτες παρέμειναν εκεί, στην άκρη των γιασεμιών, στην άκρη της αγάπης... πάντα σου το λεγα μα δεν άκουγες... ξεκούνησε από τις αντιλήψεις σου, βρες τη χαρά όπως θα κατρακυλάμε, έλα γιατί ο χρόνος περνά και δεν θα μας περιμένει.... ακίνητη και μετέωρη έμεινες εκεί, χωρίς όνειρα, σταθερή στα δικά σου μόνο θέλω και στα πρέπει ... και αυτά από υπολογισμό τα έκανες, ξέρω...
Λίθοι, που δεν κατάφεραν να κτίσουν ούτε ένα καλύβι... λίθοι, που έμειναν μόνο για να ορίσουν μια ξερολιθιά και να χωρίσουν τη ζωή σε τιμάρια...
...χορτάριασαν οι πέτρες... λίθοι στη λήθη της ζωής... 

Παίζοντας με γράμματα και ήχους

λ vs ρ

Πάντα θεωρούσα το λάμβδα ως το εξαίσιο ελληνικό γράμμα με τον υπέροχο ήχο... κανονικό ή παχύ, ομόρφαινε τον ήχο μιας λέξης.... το πέρασμα της γλώσσας πάνω του, έδινε την κλαγγή των όπλων στην λέξη "ελευθερία" ή την λάμψη στη λέξη "θάλασσα" για να λαμπιρίζουν όλα τα δελφίνια του Ελύτη... ήχος κυματισμός, ως η καμπύλη της γραφής του, σηματοδοτεί την ήρεμη δύναμη του Λόγου
Δεν έχει το δυνατό vibrato του ρω... τον ερωτισμό και τον κρότο του ήχου στις λέξεις όπως "Έρωτας", "Ιμερτή", "Θρήνος", "Αμαρτία", "Προδοσία", γιατί το ρω είναι το γράμμα των μεγάλων συναισθημάτων, το επικό ρω που συνταράζει την ψυχή συθέμελα....
Το λάμβδα έρχεται να μαλακώσει την ψυχή, να απαλύνει και να βάλει στην λήθη ότι τάραξε ή ρήμαξε στη ζωή το ρω

Αυγουστιάτικος παραλογισμός

Πλημμυρίδα πάλι τον Αύγουστο τούτο από θαυμάσιες,διονυσιακές τάχα μου, γιορτές.... όλα τα έχει ο μπαξές.... γιορτή τυριού, πίτας, πατάτας, κολοκυθιού, ρακής, σταφίδας, εφτάζυμου, οφτού, τσιγαριαστού, παξιμαδιού, λουκάνικου, καρπουζιού, γραβιέρας, καλιτσουνιού, σταφυλιού, μελιού, ακόμα και γιορτή νερού.... δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο να μην το "γιορτάζουμε" και να μην το "υμνούμε" , ομφαλοσκοπώντας σε μια δήθεν καλοκαιρινή "ιερά" μέθεξη... αμετροέπεια παντού.... και γω έψαχνα με αγωνία διογενική, να βρω να πάω σε μια γιορτή ενός χωριού, που θα υμνούν τον Μέγα Έρωτα ή έστω την Ιερά Σιωπή... που θα πάει όμως, θα φτιάξουν και γι αυτά τα σημαντικά-ελπίζω εν τη απουσία μου-κατατροπώνοντας την ουσία τους και ευτελώντας το περιεχόμενο τους.... αλί και τρις αλί μας...
Καληνύχτα μας και τούτο τον Αύγουστο 

Παράλληλα ή ... εκεί στο φαλιμέντο του κόσμου

Παραλληλίζοντας γραμμές με ψυχές ....

Όλα παράλληλα και τίποτα εφαπτόμενο... η σύγχρονη άποψη μιας κοινωνίας σε πλήρη παρακμιακή σύγκρουση... γιατί το παράλληλο, το μαζί δηλαδή, αλλά και από απόσταση, είναι εύκολο, δεν απαιτεί προσπάθεια για τις ανθρώπινες πορείες να ακουμπήσουν ή πολύ περισσότερο να σφιχταγκαλιαστούν... πάντα η εύκολη λύση στη ζωή... έτσι οι άνθρωποι έχουν τάχα χώρο μεταξύ τους... η απόλυτη ψευδαίσθηση της προσωπικής τους ελευθερίας... αλλά η ελευθερία είναι εσωτερική και όχι χωρική διαδικασία... και είναι εκεί, στο παράλληλο, που παραμονεύει η μοναξιά, η μόνωση και η θλίψη ... το φαλιμέντο ... ήγουν η απόλυτη μελαγχολία...
τι δεν καταλαβαίνετε; 

Κουρσάρικα....

Εκεί στης Μονεμβασιάς τα κάστρα πειρατικά και κουρσάρικα μαζεύονται σωρό.... πλούσια πραμάτεια ληστρική.... έγραψαν στα δελτία τους άλλη μια "πλούσια" σελίδα δόξας τάχα(!)... ακόμα ένα κούρσο.... ε! και τι έγινε; σάμπως η ιστορία θα υπάρξει τόσο γενναία μαζί τους; έτσι νόμισαν.... κανείς δεν θα τους θυμάται σε λίγο... αμετανόητοι υπερφίαλοι πειρατές με μονόκλ και ξύλινα πόδια... η δόξα μακριά τους θα αρμενίζει με πανιά σε κόντρα φλόκους, κατάλευκα, σε τετραπέλαγα ερωτικά....
Ο σαρκασμός στην ιστορικότητα του αδιανόητου 

ΜΒΝ

Μονάδα βραχείας νοσηλείας...κάπου... βράδυ αργά... Πανικός στην ψυχή σου και γύρω σου... να προσπαθείς να μείνεις ψύχραιμος όταν η ψυχή σου έχει ακούσει εκείνο το τικ τακ του ρολογιού που δεν ξέρεις τι ακριβώς σημαίνει... η πλήρης παραμόρφωση του προσώπου... σπάνε οι φλέβες στα χέρια με τους ορούς.... λες και συντονίζονται με την αγωνία.... μόνο ένα χέρι να ακουμπά δειλά το πόδι σου, το μόνο που εκείνη τη στιγμή δεν πόναγε... ο δικός σου άγγελος... παραμέρισε τις έγνοιες του και την τελευταία αποστολή και ήταν εκεί μέχρι το τέλος... δεν ήσουν εκεί μόνος, παρέα σου ο δικός σου Άγγελος... τράβηξε δυνατά την ψυχή και κείνη υπάκουη σηκώθηκε όρθια ... "Hasta la victoria siempre"
...ακριβώς ...

Αυγουστιάτικη φενάκη

Μη σας ξεγελούν τα φεγγάρια...παρά τη χλωμάδα τους έχουν απίστευτη αμετροέπεια και σφοδρό εγωισμό... μέσα τους πάντα καίει ο πόθος της υπεροχής... τι κι αν δεν έχουν το φως ενός ήλιου, τι κι αν δεν έχουν τ´ αρχονταρίκι του, τι κι αν δεν έχουν το μέγεθος και τη λάμψη του... τα τρώει ο φθόνος να μοιάσουν και να ξεπεράσουν τον ήλιο τον ηλιάτορα....σου λένε κιόλας και υπερηφανεύονται, πως όλοι του κόσμου οι ερωτευμένοι, τουλάχιστον για μια βραδιά, έψαχναν στην χλωμάδα τους τα μάτια της αγαπημένης τους....σου λένε για τους αμέτρητους όρκους αγάπης που στο φως τους χαρίστηκαν απλόχερα (και ίσως με την αφέλεια του "πάντα").
Τούτο εδώ όμως, το αποψινό αυγουστιάτικο πελαγοφέγγαρο, σαγηνευτικό και λάγνο, θαρρείς πως ξεπέρασε κάθε όριο της δικής του φενάκης.... το κοίταζα εδώ στο νότο, να παίζει με τα θαλασσινά νερά και τα όνειρα στα μυαλά των ανθρώπων...σιωπή....ήξερα πως δεν γινόταν να αντικρούσω την υπεροψία του.... γέμισε τον κόσμο υπέροχο φως ... ο ήλιος που έφευγε, με σαρδώνειο χαμόγελο, αποχαιρέτησε...

Αφιερωμένο...

Έλεγα στην φίλη μου την Κλειώ, σ´αυτό το ευαίσθητο παιδί που κουβαλά μέσα της μέρα νύχτα.... να μη φοβάσαι τους ανθρώπους που έχουν πάθη, που το αίμα τους είναι κόκκινο καυτό, που κουβαλούν τα νεύρα τους και τα κάνουν παντιέρα στο άδικο και την προδοσία.... να φοβάσαι αντίθετα τους μουλωχτούς, αυτούς που δεν σε φωνάζουν ποτέ με το όνομα σου αλλά με επιθετικούς προσδιορισμούς, αυτούς με τα μεγάλα λόγια που έχουν μέσα τους το "πια" και το "πάντα" , αυτούς που ονομάτισαν αγάπη το στιγμιαίο τους πάθος και έρωτα την αδύναμη στιγμή τους, αυτούς τους λαθρεπιβάτες που πέταξαν με τα φτερά που τους χάρισες.... αυτούς Κλειώ να φοβάσαι....και κεινη με κοίταζε με τα μεγάλα όμορφα μάτια της... και σιωπούσε.... ήξερα αυτή την δυνατή κραυγή της σιωπής....
Αύγουστος γαρ...Καλές διακοπές κοριτσάκι...

Περί "Αμεταφράστου"

Έρχομαι από τη χώρα του "αμετάφραστου" όπως έλεγε και ο Γιώργος Χειμωνάς..... και σεις, ακούτε; που προσπαθείτε να μεταφράσετε το "αμετάφραστο"...απλά ματαιοπονείτε και θα αποτύχετε.... γιατί στην καλύτερη περίπτωση και ποιο σπάνια, το αποτέλεσμα θα είναι κατώτερο του υποκειμένου και στην χειρότερη και συχνότερη, κατώτερο των περιστάσεων....έτσι κι αλλιώς .... ότι δεν λάμπει ...μπορεί να είναι χρυσός 😊