Μεσάνυχτα... την ώρα που έφυγες... Πανσέληνος. Χάραξα τρεις κύκλους περιμετρικά, έτοιμη η θηλιά γύρω από την ρίζα και το μαύρο σκυλί... κραυγή έσκισε την νύχτα σαν εκείνη του Edvard Munch... τι το θελες να αναμετρηθείς με την πρωτόγονη ορμή των αλκαλοειδών; Φόβοι και ψευδαισθήσεις σήκωσαν κουρνιαχτό... ερωτικό φίλτρο ετοιμάστηκε από το σερνικοβότανο... το σπέρμα των κρεμασμένων έκανε το θαύμα του, γονιμοποιώντας όλες τις πρωταρχικές επιθυμίες άγουρων κορασίδων...
Πιο κει στεκάμενος ασάλευτος, την αποκοτιά μου την πήραν οι μαύρες παντιέρες που ανέμιζαν από την ανθρωπόμορφη ρίζα του...
Εκεί στον ενικό της καρδιάς μου σε κάλεσα να ρθεις... δεν φάνηκες...
Μόνη έμεινε η πράσινη νεράιδα από το αψέντι για να σβήσει τούτη την πεθυμιά...
(In memoriam... Εσύ μου το έδειξες )
Ν.Ε.Μ 😊
