Μη σας ξεγελούν τα φεγγάρια...παρά τη χλωμάδα τους έχουν απίστευτη αμετροέπεια και σφοδρό εγωισμό... μέσα τους πάντα καίει ο πόθος της υπεροχής... τι κι αν δεν έχουν το φως ενός ήλιου, τι κι αν δεν έχουν τ´ αρχονταρίκι του, τι κι αν δεν έχουν το μέγεθος και τη λάμψη του... τα τρώει ο φθόνος να μοιάσουν και να ξεπεράσουν τον ήλιο τον ηλιάτορα....σου λένε κιόλας και υπερηφανεύονται, πως όλοι του κόσμου οι ερωτευμένοι, τουλάχιστον για μια βραδιά, έψαχναν στην χλωμάδα τους τα μάτια της αγαπημένης τους....σου λένε για τους αμέτρητους όρκους αγάπης που στο φως τους χαρίστηκαν απλόχερα (και ίσως με την αφέλεια του "πάντα").
Τούτο εδώ όμως, το αποψινό αυγουστιάτικο πελαγοφέγγαρο, σαγηνευτικό και λάγνο, θαρρείς πως ξεπέρασε κάθε όριο της δικής του φενάκης.... το κοίταζα εδώ στο νότο, να παίζει με τα θαλασσινά νερά και τα όνειρα στα μυαλά των ανθρώπων...σιωπή....ήξερα πως δεν γινόταν να αντικρούσω την υπεροψία του.... γέμισε τον κόσμο υπέροχο φως ... ο ήλιος που έφευγε, με σαρδώνειο χαμόγελο, αποχαιρέτησε...
Τούτο εδώ όμως, το αποψινό αυγουστιάτικο πελαγοφέγγαρο, σαγηνευτικό και λάγνο, θαρρείς πως ξεπέρασε κάθε όριο της δικής του φενάκης.... το κοίταζα εδώ στο νότο, να παίζει με τα θαλασσινά νερά και τα όνειρα στα μυαλά των ανθρώπων...σιωπή....ήξερα πως δεν γινόταν να αντικρούσω την υπεροψία του.... γέμισε τον κόσμο υπέροχο φως ... ο ήλιος που έφευγε, με σαρδώνειο χαμόγελο, αποχαιρέτησε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου