Αφιερωμένο...

Έλεγα στην φίλη μου την Κλειώ, σ´αυτό το ευαίσθητο παιδί που κουβαλά μέσα της μέρα νύχτα.... να μη φοβάσαι τους ανθρώπους που έχουν πάθη, που το αίμα τους είναι κόκκινο καυτό, που κουβαλούν τα νεύρα τους και τα κάνουν παντιέρα στο άδικο και την προδοσία.... να φοβάσαι αντίθετα τους μουλωχτούς, αυτούς που δεν σε φωνάζουν ποτέ με το όνομα σου αλλά με επιθετικούς προσδιορισμούς, αυτούς με τα μεγάλα λόγια που έχουν μέσα τους το "πια" και το "πάντα" , αυτούς που ονομάτισαν αγάπη το στιγμιαίο τους πάθος και έρωτα την αδύναμη στιγμή τους, αυτούς τους λαθρεπιβάτες που πέταξαν με τα φτερά που τους χάρισες.... αυτούς Κλειώ να φοβάσαι....και κεινη με κοίταζε με τα μεγάλα όμορφα μάτια της... και σιωπούσε.... ήξερα αυτή την δυνατή κραυγή της σιωπής....
Αύγουστος γαρ...Καλές διακοπές κοριτσάκι...