Το θυμάσαι; Μου το χες πει κάποτε, πως στο σπιτάκι εκείνο που βλεπε θάλασσα στον Άγιο Κωνσταντίνο στη Σάμο, τη μέρα του Αϊ Νικόλα ήταν διπλή γιορτή, μια που ήταν θαλασσινός και μια που γιόρταζε ο πατέρας, ξενιτεμένος χρόνια στην Αμερική...
Μια τέτοια μέρα ήθελες, μου το λεγες, πως θες να φύγεις και τέτοια έφυγες... πάνε 34 χρόνια...
Τέτοια μέρα λοιπόν, σαν τελείωσαν οι εργασίες στο πατρικό, βάρεσα το προσκλητήριο... έφερες μαζί σου το σόι, τα συμπεθεριά, όλους... Καθίσαμε στο στρογγυλό τραπέζι όλοι... άπαντες παρόντες... μύρισε το σπίτι από ξεχασμένες μυρωδιές... κοιταζόμαστε στα μάτια, μα δεν μιλάγαμε... εξ άλλου τι να πρωτοπούμε και γιατί;
Έβαλα το μεγάλο μπουκάλι με τ'αψέντι στη μέση κι άφησα την πράσινη νεράιδα για τα περαιτέρω... ένα χαμόγελο στα χείλη μόνο πλανιόταν μαζί με τ' αερικά. Οι σκοτεινές σκιές του θανάτου είχαν εξαφανιστεί και μόνο η πράσινη νεράιδα να χορεύει, εκεί στη μέση της σιωπηλής συνάθροισης ...
Δεν ξέρω αν ήταν παραίσθηση τούτη η συνάντηση, μα παίρνω όρκο πως έγινε...
Έπιασαν μεσάνυχτα, όπως τότε που έφυγες... θυμάσαι; μ' αποχαιρέτησες τότε τελευταίο...
Απόψε σειρά μου να σας ξεπροβοδίσω όλους... σιωπηλά...
Του Αϊ Νικόλα τη βραδιά...
Ν.Ε.Μ.
Το θυμάσαι; Μου το χες πει κάποτε, πως στο σπιτάκι εκείνο που βλεπε θάλασσα στον Άγιο Κωνσταντίνο στη Σάμο, τη μέρα του Αϊ Νικόλα ήταν διπλή γιορτή, μια που ήταν θαλασσινός και μια που γιόρταζε ο πατέρας, ξενιτεμένος χρόνια στην Αμερική...
Μια τέτοια μέρα ήθελες, μου το λεγες, πως θες να φύγεις και τέτοια έφυγες... πάνε 34 χρόνια...
Τέτοια μέρα λοιπόν, σαν τελείωσαν οι εργασίες στο πατρικό, βάρεσα το προσκλητήριο... έφερες μαζί σου το σόι, τα συμπεθεριά, όλους... Καθίσαμε στο στρογγυλό τραπέζι όλοι... άπαντες παρόντες... μύρισε το σπίτι από ξεχασμένες μυρωδιές... κοιταζόμαστε στα μάτια, μα δεν μιλάγαμε... εξ άλλου τι να πρωτοπούμε και γιατί;
Έβαλα το μεγάλο μπουκάλι με τ'αψέντι στη μέση κι άφησα την πράσινη νεράιδα για τα περαιτέρω... ένα χαμόγελο στα χείλη μόνο πλανιόταν μαζί με τ' αερικά. Οι σκοτεινές σκιές του θανάτου είχαν εξαφανιστεί και μόνο η πράσινη νεράιδα να χορεύει, εκεί στη μέση της σιωπηλής συνάθροισης ...
Δεν ξέρω αν ήταν παραίσθηση τούτη η συνάντηση, μα παίρνω όρκο πως έγινε...
Έπιασαν μεσάνυχτα, όπως τότε που έφυγες... θυμάσαι; μ' αποχαιρέτησες τότε τελευταίο...
Απόψε σειρά μου να σας ξεπροβοδίσω όλους... σιωπηλά...
Του Αϊ Νικόλα τη βραδιά...
Μια τέτοια μέρα ήθελες, μου το λεγες, πως θες να φύγεις και τέτοια έφυγες... πάνε 34 χρόνια...
Τέτοια μέρα λοιπόν, σαν τελείωσαν οι εργασίες στο πατρικό, βάρεσα το προσκλητήριο... έφερες μαζί σου το σόι, τα συμπεθεριά, όλους... Καθίσαμε στο στρογγυλό τραπέζι όλοι... άπαντες παρόντες... μύρισε το σπίτι από ξεχασμένες μυρωδιές... κοιταζόμαστε στα μάτια, μα δεν μιλάγαμε... εξ άλλου τι να πρωτοπούμε και γιατί;
Έβαλα το μεγάλο μπουκάλι με τ'αψέντι στη μέση κι άφησα την πράσινη νεράιδα για τα περαιτέρω... ένα χαμόγελο στα χείλη μόνο πλανιόταν μαζί με τ' αερικά. Οι σκοτεινές σκιές του θανάτου είχαν εξαφανιστεί και μόνο η πράσινη νεράιδα να χορεύει, εκεί στη μέση της σιωπηλής συνάθροισης ...
Δεν ξέρω αν ήταν παραίσθηση τούτη η συνάντηση, μα παίρνω όρκο πως έγινε...
Έπιασαν μεσάνυχτα, όπως τότε που έφυγες... θυμάσαι; μ' αποχαιρέτησες τότε τελευταίο...
Απόψε σειρά μου να σας ξεπροβοδίσω όλους... σιωπηλά...
Του Αϊ Νικόλα τη βραδιά...
Ν.Ε.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου