Βρέχει. Το τζάκι αναμένο και δίπλα το κερί να συναγωνίζεται, μάταια, τις φλόγες του. Έβαλα το ποτό που πάντα σ' άρεσε, σε δυο ποτήρια. Μου ζήτησες να σου πω πως πέρασα όσον καιρό έλειπες... τι ερώτηση κι αυτή! Μα πως θα μπορούσα άραγε να σου διηγηθώ τ' ανείπωτα.... καλά είπες, άντε στην υγειά σου... ενικός, κατάλαβα...συνεχίσαμε να κοιτάμε σιωπηλοί τις φλόγες να χορεύουν, έτσι σαν άλλοτε με μια ρετσίνα μπροστά μας να κοιτάμε την θάλασσα...αλλοτινοί καιροί...τώρα στις φούχτες μας μόνο η αλισάχνη έμεινε να μαρτυρά κραταιούς καιρούς....
Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι, μα εγώ διηγούμαι τη ζωή μου σιωπηλά... έβαζα και έβαζα κάθε φορά που απόσωναν τα ποτήρια. Με ρωτάς αν είμαι καλά.
-Ναι σε όλα εκτός από ένα που ξέρεις,σου απαντώ.
-Πάντως σε βοήθησα όσες φορές μου το ζήτησες... έγνεψα καταφατικά.... και πάλι η δική μας η σιωπή, αυτή που πάντα μίλαγε και κραύγαζε... στον ενικό της καρδιάς μου κι απόψε μαζί... γύρισα να σε ψάξω μα συ έφυγες αθόρυβα όπως ήρθες, πάντα ελαφροπάτητος ήσουν...hasta la vista, ψιθύρισα...νομίζω ξημερώνει...
Ν.Ε.Μ 🙂
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου