Να ´μαι πάλι εκεί... στο Νότο, στο νότο που αγαπώ, μα αυτή τη φορά καταχείμωνο Γενάρη μήνα. Αλλιώτικος, μα το ίδιο όμορφος και πιο μαργιόλικος ίσως... δεν μυρίζουν λάδι κι αλάτι πια οι θαλασσοσπηλιές... δεν βλέπεις πια ηλιοκαμένα μπρούτζινα κορμιά...
η θάλασσα βρέχεται από... βροχή (Θεέ μου τι αντίφαση και τι αντινομία!) ... ο άνεμος δυνατός τον νοιώθεις, τον αισθάνεσαι, τον μυρίζεις... τα κύματα λυσσάνε με τα βράχια... άλλα τα χρώματα του Γενάρη... βραδιάζει νωρίς... χωρίς αστέρια ο ουρανός... μια σιωπή που ουρλιάζει και μια μοναξιά τεράστια, σαν αυτή των ποιητών και των αιώνιων εραστών... εκεί έρχεσαι κατάφατσα με την ψυχή σου, με τις αναμνήσεις και τις προσδοκίες σου... εκεί έχεις τη δυνατότητα να σκύψεις μέσα της και να αφουγκραστείς αυτά που δεν σου επέτρεψε ο πολύβουος Αύγουστος... κι αν τότε σε ταξίδευε ο νους σου κάτω μέχρι τη θάλασσα του Gabès και τη Casablanca, ετούτος εδώ ο εξωτικός Νότος του Γενάρη, σου δίνει απλόχερα την ευκαιρία μιας αναβάπτισης, σε γενναίους και τολμηρούς νοητικούς και ψυχικούς πειραματισμούς... καθαρές πια οι γραμμές των οριζόντων...η λύτρωση παίδες που έχει ονοματεπώνυμο... καλό ταξίδι...
Ν.Ε.Μ 😊
