Τελικά παίδες νομίζω με άλμπατρος παρέα πορευόμαστε σε τούτη τη ζωή...
Είναι κάτι πουλιά με φτερούγες μεγάλες που μας κάνουν παρέα στο πέρασμα μας στη ζωή... μας δείχνουν το δρόμο και τον τρόπο που πρέπει να πορευόμαστε σ' αυτήν... ξέρουν μόνο να πετούν, μα σαν κατέβουν στην γη αδέξιο το βάδισμα τους κατά πως λέει κι ο ποιητής... γιατί η μοίρα τα έταξε να πετούν περήφανα στα ουράνια και ωραία, με κείνες τις τεράστιες φτερούγες τους που δεν ξέρουν τι να τις κάνουν στη στεριά και τις σέρνουν δεξιά ζερβά δίπλα τους... η φωνή τους μάλλον παράφωνη γιατί λέει πάντα αλήθειες... το πέταγμα τους όμως θεϊκό...
Δεν ξέρω για σας μα εγώ πάντα είχα παρέα μου αυτά τα πουλιά...
Το μεγάλο Άλμπατρος που πήγαινε πάντα μπροστά, χρόνους τώρα, το καμάρι μας, ο οδηγητής, σαρανταπληγιασμένο κουράστηκε, απόκαμε και σωριάστηκε πια ξέπνοο... τα δάκρυα δικά μας, μα το χρέος του ολάκερο μας το παράδωσε μαζί με την ψυχή του...
Δίπλα μου τώρα ένα άλλο πετά... ξέρει από πτήσεις... και πίσω μου ακολουθούν μερικά ακόμα, νιόκοπα χωρίς πείρα, μα που θα πάει θα μάθουν κι αυτά... εμένα με νοιάζει μόνο να βλέπω εκείνες τις μεγάλες φτερούγες δίπλα και πίσω μου πια...η πείρα και η γνώση θα έρθουν αφού... πετούν
Ιπτάμενη τελικά η ζωή μας, γι όσους νογούν και ευτυχισμένη, σαν δίπλα σου θωρείς τις μεγάλες φτερούγες των Άλμπατρος...
...in memoriam...
Ν.Ε.Μ🤔
