Σιωπηλή...συνάθροιση

Το θυμάσαι; Μου το χες πει κάποτε, πως στο σπιτάκι εκείνο που βλεπε θάλασσα στον Άγιο Κωνσταντίνο στη Σάμο, τη μέρα του Αϊ Νικόλα ήταν διπλή γιορτή, μια που ήταν θαλασσινός και μια που γιόρταζε ο πατέρας, ξενιτεμένος χρόνια στην Αμερική...
Μια τέτοια μέρα ήθελες, μου το λεγες, πως θες να φύγεις και τέτοια έφυγες... πάνε 34 χρόνια...
Τέτοια μέρα λοιπόν, σαν τελείωσαν οι εργασίες στο πατρικό, βάρεσα το προσκλητήριο... έφερες μαζί σου το σόι, τα συμπεθεριά, όλους... Καθίσαμε στο στρογγυλό τραπέζι όλοι... άπαντες παρόντες... μύρισε το σπίτι από ξεχασμένες μυρωδιές... κοιταζόμαστε στα μάτια, μα δεν μιλάγαμε... εξ άλλου τι να πρωτοπούμε και γιατί;
Έβαλα το μεγάλο μπουκάλι με τ'αψέντι στη μέση κι άφησα την πράσινη νεράιδα για τα περαιτέρω... ένα χαμόγελο στα χείλη μόνο πλανιόταν μαζί με τ' αερικά. Οι σκοτεινές σκιές του θανάτου είχαν εξαφανιστεί και μόνο η πράσινη νεράιδα να χορεύει, εκεί στη μέση της σιωπηλής συνάθροισης ...
Δεν ξέρω αν ήταν παραίσθηση τούτη η συνάντηση, μα παίρνω όρκο πως έγινε...
Έπιασαν μεσάνυχτα, όπως τότε που έφυγες... θυμάσαι; μ' αποχαιρέτησες τότε τελευταίο...
Απόψε σειρά μου να σας ξεπροβοδίσω όλους... σιωπηλά...
Του Αϊ Νικόλα τη βραδιά...

Ν.Ε.Μ. 

Ανακαίνιση

Είπα... να μείνουν μόνο οι εξωτερικοί τοίχοι.. 

Ούτε η σκεπή να μη μείνει στη θέση της... τέσσερεις τοίχοι να χάσκουν στον ουρανό, μόνοι τους, γυμνοί ακόμα και από σοβάδες, σαν άδεια χέρια ικέτιδας μοίρας. Δεν ξέρω τι με ώθησε να ξεκινήσω έτσι το παλιό πατρικό σπίτι...δεν υπήρχαν φαντάσματα για να τα ξορκίσω... ανάγκη ίσως να δείξω ότι μπορώ και γω να δημιουργώ; δεν θα το ερμηνεύσω τώρα, εξ άλλου ποιος νοιάζεται; Κράτησα όλη την παλιά αρχιτεκτονική... μικρές και ασήμαντες αλλαγές... ξαναφτιάξιμο από την αρχή... περίπου...Οι τέσσερεις εξωτερικοί τοίχοι προστάτευαν το έργο. Προστάτευαν τις σκιές του παρελθόντος, τους ήχους, τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα. Εκεί στο άνοιγμα της παλιάς εξώπορτας άκουγα τα βήματα του πατέρα που ερχόταν, πιο κει στην παλιά κουζίνα ακούγονταν οι θόρυβοι από τα πιάτα και μύριζε ο τόπος από το μαγειρεμένο φαγητό... για μια στιγμή νομίζω πως άκουσα και κλάμα παιδικό, μου φάνηκε σαν την φωνή μου... πλάκα θα χει είπα μέσα μου... Ανάκατοι θόρυβοι, γέλια, κλάματα, οργασμικοί αναστεναγμοί... παραίσθηση ηδονική... και γύρω γύρω μόνοι τους να στέκουν οι τέσσερεις εξωτερικοί τοίχοι, φρουροί στις ζωές που πέρασαν, στις σκιές του παρελθόντος, μα και ασφαλείς αφετηρίες των νέων ονείρων ... Έβαλα στην καινούργια εξώθυρα νέα καλλιτεχνημένη ταμπέλα με το όνομα όμορφου επιγόνου... έτσι για την συνέχεια...Ακούστε παίδες... κατόπιν ωρίμου σκέψεως κατέληξα... σε ανακαίνιση ποτέ μη ρίξετε τα εξωτερικά ντουβάρια, είναι οι αδιαπραγμάτευτοι φύλακες του παρελθόντος και της ιστορικότητας σας


Ν.Ε.Μ. 😊

Περί... διπόλων ωδή

Ήταν μια ναυτική παλιά πυξίδα. Την κοίταζα ώρα ώσπου με μαγνήτισε η εμμονή της να δείχνει ντε και καλά προς μια κατεύθυνση. Άγγιξα τη βελόνα της μπας και της αλλάξω διεύθυνση, μπα... Σκέφτηκα... η εμμονή του μαγνητικού δίπολου... Ίσως...

Με παράσειρε η σκέψη... άρχισα να μετρώ τα δίπολα που ήξερα... Βορράς- νότος, πάνω- κάτω, θετικό-αρνητικό, άσπρο-μαύρο, ναι- όχι, χαρά-θλίψη, τύχη-ατυχία, μαζί-χώρια, γέννηση-θάνατος, αγάπη-μίσος, έρωτας- εγκατάλειψη, μηδέν-ένα, όλον-ουδέν.... βαρέθηκα να αραδιάζω....

Γεμάτη τελικά από δίπολα η ψυχή και η ζωή μας.... τίποτα ίσιο και προφανές...θυμήθηκα τον Antonio Gaudi με τις θεόστραβες κολώνες του, γιατί όπως έλεγε τίποτα στη φύση δεν είναι ίσιο....

Δίπολα λοιπόν...δίπολα....

τώρα γιατί κάποιες ψυχές είναι ολόισιες, χωρίς καμπυλότητες, χωρίς τα πάνω και τα κάτω, χωρίς παλλόμενο θυμικό, αυτό πια είναι άλλο θέμα, κρίμα ....

Ανάτρεξα στη ζωή μου και δικαιολόγησα την ψυχή μου που λάτρεψε ανθρώπους "δίπολους", αμφίσημους, αιματώδεις, με θυμικό σε διαρκή κινητικότητα, χωρίς αυτονόητες "ισιότητες"... τους λάτρεψα...

Σκόρπιες σκέψεις εκεί στο θαλλασινό Νότο... μάλλον στο Νότο όπως έδειχνε η βελόνα του διπόλου στην πυξίδα της σκέψης...

Ίσως τελικά παίδες, θαρρώ  πως τα δίπολα της ψυχής, καθορίζουν τον μαγνητικό βορρά της ζωής μας...

Ν.Ε.Μ 😊

Όνειρα εκδικητικά και... όνειρα εκδικούμενα

Όνειρο 1ο

Μου λέει...《χθες βράδυ έβλεπα πως είχα μια νταλίκα, μια πορτοκαλί νταλίκα. Την οδηγούσα όταν συνειδητοποιώ ότι δεν έπιαναν τα φρένα μου... τρόμος...》 σκάω στα γέλια γιατί το φιλαράκι μου, ιπτάμενος π.α. έχει φάει τους ουρανούς με ταχύτητες εκεί ανάμεσα στα 1-2 mach και βέβαια χωρίς... φρένα...ακόμα γελάω 😂

Όνειρο 2ο

Ανακριτική διαδικασία

Ανακριτής Ε.Κ.τΚ

😎Λέγε...Όνομα;

Νίκος

😎Γέννηση;

Κάπου εκεί...στον εικοστό αιώνα...🤔

😎Κατοικία;

Εδώ... Και του δείχνω μιά παλάμη κάτω από τ' ανοιχτό πουκάμισο... Εδώ σε τούτο τον τόπο κατοικώ, εδώ που αγαπάω και μ' αγαπούν...😁

Όνειρα...Όνειρα... ασυνάρτητα όνειρα που δεν έχουν ανάγκη μετάφρασης...εκεί στο στάδιο του rem, όνειρα που ξέρουν να εκδικούνται...τους ανυποψίαστους...

Ν.Ε.Μ.😊

Παράδοση άνευ όρων

Παράδοση άνευ όρων 

Παραδίδομαι αμαχητί σε υπέρτερες της ψυχής μου δυνάμεις 
Παραδίδομαι αμαχητί στης ψυχής μου το πάθος 
Παραδίδομαι αμαχητί στις λεγεώνες του έρωτα 
Παραδίδομαι αμαχητί σε κάθε τι που κάνει την καρδιά μου να βγάζει φτερούγες αετίσιες
Παραδίδομαι αμαχητί σε αληθινούς φίλους 
Παραδίδομαι αμαχητί στην προσευχή του πεσμένου στο χώμα 
Παραδίδομαι αμαχητί στο κλάμα του ανθρώπου Παραδίδομαι αμαχητί στην αλήθεια του λόγου
Παραδίδομαι αμαχητί σε ό,τι γνήσιο προσφέρει τούτος ο κόσμος 
Παραδίδομαι αμαχητί στο γάργαρο γέλιο ενός παιδιού 
Παραδίδομαι αμαχητί πάνω απ' όλα σε κείνα τα Αιγαιοπελαγίτικα μάτια που λατρεύω 
Παραδίδομαι αμαχητί σε κείνα τα χείλη που με αποκαλούν με εξ αίματος επιθετικούς προσδιορισμούς 
Παραδίδομαι αμαχητί σε ό,τι με επικαλείται και με αποζητά 

Σαφώς ηττημένος από υπέρτερες της ψυχής μου δυνάμεις...όρθιος, αρνούμαι να υποστείλω σημαίες, αρνούμαι να καταθέσω όπλα, αρνούμαι να καταρρεύσω ...

Ν.Ε.Μ 😊

Εκεί στο Νότο του Γενάρη

Να ´μαι πάλι εκεί... στο Νότο, στο νότο που αγαπώ, μα αυτή τη φορά καταχείμωνο Γενάρη μήνα. Αλλιώτικος, μα το ίδιο όμορφος και πιο μαργιόλικος ίσως... δεν μυρίζουν λάδι κι αλάτι πια οι θαλασσοσπηλιές... δεν βλέπεις πια ηλιοκαμένα μπρούτζινα κορμιά...

η θάλασσα βρέχεται από... βροχή (Θεέ μου τι αντίφαση και τι αντινομία!) ... ο άνεμος δυνατός τον νοιώθεις, τον αισθάνεσαι, τον μυρίζεις... τα κύματα λυσσάνε με τα βράχια... άλλα τα χρώματα του Γενάρη... βραδιάζει νωρίς... χωρίς αστέρια ο ουρανός... μια σιωπή που ουρλιάζει και μια μοναξιά τεράστια, σαν αυτή των ποιητών και των αιώνιων εραστών... εκεί έρχεσαι κατάφατσα με την ψυχή σου, με τις αναμνήσεις και τις προσδοκίες σου... εκεί έχεις τη δυνατότητα να σκύψεις μέσα της και να αφουγκραστείς αυτά που δεν σου επέτρεψε ο πολύβουος Αύγουστος... κι αν τότε σε ταξίδευε ο νους σου κάτω μέχρι τη θάλασσα του Gabès και τη Casablanca, ετούτος εδώ ο εξωτικός Νότος του Γενάρη, σου δίνει απλόχερα την ευκαιρία μιας αναβάπτισης, σε γενναίους και τολμηρούς νοητικούς και ψυχικούς πειραματισμούς... καθαρές πια οι γραμμές των οριζόντων...η λύτρωση παίδες που έχει ονοματεπώνυμο... καλό ταξίδι...

Ν.Ε.Μ 😊