Ανακαίνιση

Είπα... να μείνουν μόνο οι εξωτερικοί τοίχοι.. 

Ούτε η σκεπή να μη μείνει στη θέση της... τέσσερεις τοίχοι να χάσκουν στον ουρανό, μόνοι τους, γυμνοί ακόμα και από σοβάδες, σαν άδεια χέρια ικέτιδας μοίρας. Δεν ξέρω τι με ώθησε να ξεκινήσω έτσι το παλιό πατρικό σπίτι...δεν υπήρχαν φαντάσματα για να τα ξορκίσω... ανάγκη ίσως να δείξω ότι μπορώ και γω να δημιουργώ; δεν θα το ερμηνεύσω τώρα, εξ άλλου ποιος νοιάζεται; Κράτησα όλη την παλιά αρχιτεκτονική... μικρές και ασήμαντες αλλαγές... ξαναφτιάξιμο από την αρχή... περίπου...Οι τέσσερεις εξωτερικοί τοίχοι προστάτευαν το έργο. Προστάτευαν τις σκιές του παρελθόντος, τους ήχους, τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα. Εκεί στο άνοιγμα της παλιάς εξώπορτας άκουγα τα βήματα του πατέρα που ερχόταν, πιο κει στην παλιά κουζίνα ακούγονταν οι θόρυβοι από τα πιάτα και μύριζε ο τόπος από το μαγειρεμένο φαγητό... για μια στιγμή νομίζω πως άκουσα και κλάμα παιδικό, μου φάνηκε σαν την φωνή μου... πλάκα θα χει είπα μέσα μου... Ανάκατοι θόρυβοι, γέλια, κλάματα, οργασμικοί αναστεναγμοί... παραίσθηση ηδονική... και γύρω γύρω μόνοι τους να στέκουν οι τέσσερεις εξωτερικοί τοίχοι, φρουροί στις ζωές που πέρασαν, στις σκιές του παρελθόντος, μα και ασφαλείς αφετηρίες των νέων ονείρων ... Έβαλα στην καινούργια εξώθυρα νέα καλλιτεχνημένη ταμπέλα με το όνομα όμορφου επιγόνου... έτσι για την συνέχεια...Ακούστε παίδες... κατόπιν ωρίμου σκέψεως κατέληξα... σε ανακαίνιση ποτέ μη ρίξετε τα εξωτερικά ντουβάρια, είναι οι αδιαπραγμάτευτοι φύλακες του παρελθόντος και της ιστορικότητας σας


Ν.Ε.Μ. 😊