Ήταν μια ναυτική
παλιά πυξίδα. Την κοίταζα ώρα ώσπου με μαγνήτισε η εμμονή της να δείχνει ντε
και καλά προς μια κατεύθυνση. Άγγιξα τη βελόνα της μπας και της αλλάξω
διεύθυνση, μπα... Σκέφτηκα... η εμμονή του μαγνητικού δίπολου... Ίσως...
Με παράσειρε η
σκέψη... άρχισα να μετρώ τα δίπολα που ήξερα... Βορράς- νότος, πάνω- κάτω,
θετικό-αρνητικό, άσπρο-μαύρο, ναι- όχι, χαρά-θλίψη, τύχη-ατυχία, μαζί-χώρια,
γέννηση-θάνατος, αγάπη-μίσος, έρωτας- εγκατάλειψη, μηδέν-ένα, όλον-ουδέν....
βαρέθηκα να αραδιάζω....
Γεμάτη τελικά από
δίπολα η ψυχή και η ζωή μας.... τίποτα ίσιο και προφανές...θυμήθηκα τον Antonio
Gaudi με τις θεόστραβες κολώνες του, γιατί όπως έλεγε τίποτα στη φύση δεν είναι
ίσιο....
Δίπολα
λοιπόν...δίπολα....
τώρα γιατί κάποιες
ψυχές είναι ολόισιες, χωρίς καμπυλότητες, χωρίς τα πάνω και τα κάτω, χωρίς
παλλόμενο θυμικό, αυτό πια είναι άλλο θέμα, κρίμα ....
Ανάτρεξα στη ζωή μου
και δικαιολόγησα την ψυχή μου που λάτρεψε ανθρώπους "δίπολους",
αμφίσημους, αιματώδεις, με θυμικό σε διαρκή κινητικότητα, χωρίς αυτονόητες
"ισιότητες"... τους λάτρεψα...
Σκόρπιες σκέψεις
εκεί στο θαλλασινό Νότο... μάλλον στο Νότο όπως έδειχνε η βελόνα του διπόλου
στην πυξίδα της σκέψης...
Ίσως τελικά παίδες,
θαρρώ πως τα δίπολα της ψυχής,
καθορίζουν τον μαγνητικό βορρά της ζωής μας...
Ν.Ε.Μ 😊
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου