Τελικά, μετά ωρίμου σκέψεως κατέληξα... το όποιο παρόν μας είναι το παρόν των πρόσφατων ή απώτερων αναμνήσεων μας... και εξηγούμαι... ότι βλέπω τώρα είναι κάτι που έχει ήδη ειδοθεί στο παρελθόν και αναγνωριστεί ή ταυτιστεί στο τώρα... πράγματα, πρόσωπα, αισθήσεις και συναισθήματα ... ακόμα και τα λεγόμενα "πρωτόγνωρα" συναισθήματα, με κάποιο τρόπο ήδη έχουν ειδοθεί από τα πριν... είναι η "ανακράτηση" του Edmund Husserl ;
Έτσι και γι' αυτό, ακόμα και σένα που έχω χρόνια πολλά να σε δω, φτάνει ένα κάτι, για να ζήσεις εδώ στο τώρα μου... φτάνει ένας ήχος ή ένα άρωμα, να σαν αυτό του λεμονανθού από τον κήπο, να γυρίσεις έτσι ξαφνικά μπροστά μου, να, εδώ στον ενικό της καρδιάς μου, για να σε δω, να σ' αγγίξω και να σ' αγκαλιάσω ξανά...
...στον ίσκιο του λεμονανθού, φυσά ο αέρας που το παρελθόν το κάνει βροντερό παρόν...
hasta la vista baby...
Ν.Ε.Μ 🙂
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου